Herkenbaar verdriet

Samen kunnen we dragen wat ondraaglijk lijkt.

Wat is er troostender in rouw dan het besef dat je niet alleen bent?
Om echt gehoord en gezien te worden.
Om herkenning te vinden in de verhalen van anderen.
Om erkenning te krijgen voor je vader- of moederschap.
Eigenlijk niks.

Juist daarom zijn lotgenoten zo belangrijk.
Ouders die weten wat je voelt, zonder dat je alles hoeft uit te leggen.
Die, als je wél vertelt, precies snappen hoe het echt voelt.
Ook al is geen situatie hetzelfde. Geen verlies is gelijk.
Zelfs hetzelfde verdriet kan in een ander hart heel anders aanvoelen.
En toch is er zoiets als herkenbaar verdriet.

Wat is het een opluchting om te horen dat je niet alleen bent.
Tegelijkertijd gun je niemand dit verdriet.
Je gunt het jezelf nog wel het minste.
Tegen lotgenoten zeggen we niet voor niets dat we elkaar liever onder andere omstandigheden hadden leren kennen.

Want eigenlijk wil je er niet bij horen.
Maar nu het zo is, toch ook weer wel.
Ook dat gevoel is herkenbaar.
Het liefst herken ik mezelf niet in jouw verdriet.
Het is al moeilijk genoeg om mezelf te herkennen in mijn eigen verdriet.

Wat doet dit allemaal wel niet met me?
Wie ben ik eigenlijk geworden, vraag ik me hardop af?
Ben ik nog wel gezellig gezelschap, nu ik mezelf zo ongezellig vind?
Wie het meemaakt, weet: ook dat gevoel hoort erbij.

Om die herkenning ben ik gaan schrijven.
Om mijn verdriet te delen zodat ik er zelf troost uit kan halen en anderen ook.
Om verbinding te zoeken, om het gevoel te doorbreken dat je er alleen voor staat.

De tussenstand van wat Brullende Stilte tot nu toe brengt en wat er echt toe doet, is eigenlijk heel simpel: Te beginnen met alle liefdevolle reacties en het feit dat Fleure wordt vereeuwigd in Rouw Magazine. Maar bovenal sprak ik afgelopen week mijn allerbeste jeugdvriend, met wie ik sinds groep 8 geen contact meer had. En er staat een kop koffie op de planning met een oude vriend van de havo, die ik ook al jaren niet meer heb gezien. Juist als we over en weer berichten sturen of appen, besef ik waarom ik dit echt doe.

Herkenbaar verdriet delen. Als mannen onder elkaar. Maar het is ook van ieder ons eigen verdriet. We zoeken herkenning, het gevoel dat onze emoties ertoe doen. Dat ze er mogen zijn. Het besef dat ook andere mannen mogen voelen, en dat dat oké is. Het voelt veilig. Je weet: deze papa's kijken niet raar op als ik iets vertel met tranen in mijn ogen.

Hier is geen plek voor ego. We hoeven niet de aap op de rots te zijn die alles alleen denkt te moeten dragen. We zoeken juist naar een beetje mannenliefde. Een stevige knuffel van een andere kerel niet voor de vorm, maar omdat hij echt voelt: ik sta naast je. Een klop op je schouder die zegt: je hoeft het niet alleen te doen, broer.
Een soort Brothers in Arms, een verbroedering dat je niet kiest, maar dat vanzelf ontstaat als je samen hetzelfde soort pijn hebt gevoeld.

Een plek waar we mogen praten over wat ons verscheurt, zonder dat iemand meteen met oplossingen komt aanzetten. Waar we mogen vloeken en stilvallen, lachen en janken. Waar we soms ook gewoon luchtig kunnen praten over hoe we omgaan met onze vriendinnen in dit verdriet. Hoe het is om er samen doorheen te moeten, en hoe je je staande probeert te houden. Een veilige plek waar we elkaar eraan herinneren dat je geen minder man bent als je breekt. Dat juist daarin je kracht zit.

Want uiteindelijk is dat wat we allemaal zoeken:
Niet alleen herkenning, maar ook toestemming.
Om kwetsbaar te zijn. Om hardop te zeggen dat het pijn doet.
Om te voelen wat we voelen en dat dat genoeg is.
Zodat we weer even weten: we staan er niet alleen voor.
En dat is misschien wel het mooiste wat herkenbaar verdriet kan brengen.