Mama Leeuwin

Uit ons dagboek - Waar de reis echt begon - een ode aan mama's lef en moed.

Vandaag vliegen we weer naar Nederland. Het is het moment om een bericht te richten aan de krachtigste leeuwin in mijn leven.

Toen Fleure overleed, voelde ik al heel snel de wens om op een lange en verre reis te gaan. Ik wilde de tijd nemen om het verdriet en alle emoties een plek te kunnen geven. De tijd hebben om samen de rouw aan te gaan en er voor elkaar te kunnen zijn. Niet zomaar verdergaan. Kerst vieren in Nederland leek me niks, en de wintermaanden leken me een deprimerend vooruitzicht. Ik zei liever verdrietig te zijn in de zon dan in de regen en de kou.

Jij stond er anders in. De heftigheid van alle emoties maakte je bang om te vliegen. Wat als we schreeuwen en huilen in het vliegtuig? Lichamelijk was je nog aan het herstellen en de hormonen gierden nog door jouw lijf. De leegte was zo intens aanwezig. Je zat in een overlevingsmodus en ik zat in een regelmodus. De afleiding van een reis naar Zuid-Afrika uitstippelen gaf mij hoop en perspectief, tussen al het verdriet.

Ik probeerde telkens weer mijn enthousiasme voor een reis op je over te brengen. Alles wat ik je vooraf vroeg, was om het een kans te geven. We spraken af dat we altijd een enkeltje terug konden boeken als het echt niet zou bevallen. Dat was jouw vereiste om deze reis met mij aan te gaan. Ik vind het nog altijd ontzettend stoer en dapper dat je het aandurfde. Want tot in het vliegtuig en ik denk zelfs de eerste twee weken in Zuid-Afrika was mijn enthousiasme op je overbrengen nog niet echt gelukt.

Ook al begon het idee wel te leven dat Fleure zou willen dat we door zouden gaan met leven. Zoals we zelf ook zouden willen dat onze ouders dat doen, mocht ons iets overkomen. Fleure zou willen dat we weer het geluk terugvinden. Met Fleure haar dood stierf in ons misschien een stukje jeugdige onbezorgdheid, maar we laten het niet ons eigen leven afpakken. Dat gevoel werd steeds sterker. Een eerste (bloemen)zaadje was geplant.

Na het Krugerpark vonden we ook meer rust. Daarvoor zaten we toch erg veel in de auto, waarin we ons gevangen voelden. Gevangen met onze emoties. Pas toen we zelf meer de natuur in trokken om te wandelen en Fleure om ons heen gingen zoeken in de vorm van vlinders of een regenboog, voelden we ons vrij. Vrij om de emoties toe te laten.

Er kwamen gesprekken op gang over boosheid, verdriet, jaloezie, angst en uiteindelijk ook over onze hoop en dromen. We leerden elkaars rouw beter begrijpen. Hoe we er voor elkaar kunnen zijn. We gaven zelf ook steeds beter aan wat we van de ander nodig hadden op welk moment. Totdat we het ook steeds beter zelf leerden aanvoelen.

Daarnaast hebben we zoveel mooie herinneringen aan Fleure gemaakt in het land van Lyo de Leeuw. Het voelde alsof ze erbij was, van het begin tot het eind. Lyo is ook altijd in onze rugtas met ons op pad gegaan, en zo ook een deel van de as van onze kleine leeuwin. Het voelt voor mij daarom als een geschenk dat we deze reis met zijn drietjes hebben mogen maken.

Wat ben ik blij niet zomaar verder te zijn gegaan. En wat ben ik blij dat jij dat uiteindelijk ook zo bent gaan voelen, en het enthousiasme voor de reis hebt ervaren. Ik durf te beweren dat we een hechter team zijn dan ooit.

Dus tegen jou, mijn allerliefste mama leeuwin, wil ik zeggen: dankjewel. Dankjewel dat je het aandurfde, dat je zo dapper bent, mijn rots in de branding, mijn schouder om op te huilen, mijn veerkrachtige doorzetter. En ik weet nu: met jou kan ik alles in het leven aan.

Ik hou van je tijger, euh leeuwin.