Ver-Jaardag

Hieperdepiep hoe rauw

Ik word wakker. Het is 28 september 2025. De klok geeft 17 minuten over vier aan. Precies een jaar geleden begonnen de weeën rond dit tijdstip. Ik weet nog hoe blij ik toen was: eindelijk mocht ik je gaan ontmoeten, waar ik zo lang naar had uitgekeken.

Nu, bijna een jaar later, ziet de wereld er zo anders uit. Morgen zou je één jaar oud worden. Gek idee dat je nu al langer niet meer bij ons bent dan dat je er wel was. Mijn tastbare herinneringen aan jou beperken zich tot de zwangerschap en de veel te korte tijd dat je hier was. Een tijd waarin ik je niet echt heb leren kennen. En toch heb ik in dat jaar ook nieuwe herinneringen met jou gemaakt.

Toen je hier nog was heb ik je boekjes voorgelezen, met je gedanst, je nageltjes gevijld, kusjes op je wangen gedrukt en zo graag neusje-neusje met je gedaan. Ik heb je naast me in bed gelegd, onder een warme deken geslapen, je handje om mijn wijsvinger laten klemmen zodat het voelde alsof jij mij beetpakte. Ik lag op de bank met jou bovenop me, knuffelend. Ik reed je in de kinderwagen een rondje door de tuin, want hij moest toch wel een keer gebruikt worden. Ik verschoonde je kleertjes op het aankleedkussen, masseerde je met wat olie, hield je in mijn armen en zong voor je in het zonlicht van de tuin, zodat je tenminste de zon op je huid kon voelen.

En nu, mijn lieve kleintje, loop je nog altijd met me mee. Dat begon al in Zuid-Afrika waar ik je zocht en vond: in de regenboog die spontaan verscheen bij de waterval, in vlinders die voorbij fladderden, in een zonnestraal op mijn gezicht, in dat moment dat ik mijn hand naar achter stak zodat jij hem zou kunnen grijpen. In het groene landschap waar de wind het gras liet dansen voelde ik dat je bij ons was, ons even liet weten: papa en mama, ik ben hier.

Wat mis ik je toch, mijn meisje. Het lijkt met de dag meer te worden, omdat ik elke dag nieuwe herinneringen maak die er nooit echt zijn geweest. In gedachten heb ik je al duizend luiers verschoond, nachtelijke flesjes gegeven en in slaap gewiegd, je gedragen in een draagzak, je getroost als je huilde, zeker toen je eerste tandjes doorkwamen, en zo vaak met je gespeeld en gelachen. Ik heb je op je buikje gelegd voor tummy time, je zien lachen toen je voor het eerst omrolde, je kleine handjes zien spartelen in bad en je daarna in een warme handdoek gewikkeld. Ik heb je eerste lachje gehoord dat alles even lichter maakte, je gebrabbel dat de kamer vulde, en je schaterlach die me deed smelten. Ik heb je voor het eerst rechtop gezet in je wipstoeltje, je gevoeld toen je met klamme handjes mijn vinger pakte aan tafel in je kinderstoeltje. Ik heb samen met jou een boekje bekeken, je vingertjes die nieuwsgierig over de plaatjes gleden. En in mijn gedachten heb ik je ook je eerste hapje gegeven, terwijl er net zo veel op je wangen belandde als in je mond, en je eerste stapjes gezet, wankel maar dapper, met jouw handje stevig in de mijne. Ik zie mezelf zo met jou in de kinderwagen over straat lopen, maar ik loop zonder.

En toch… hoe levendig ik dit alles ook voor me zie, het blijft stil in huis. Overal waar ik ga, zie ik jou. En overal waar jij hoort te zijn, voel ik de leegte. Het doet zo’n pijn dat ik die echte herinneringen niet met je kan maken.

Toch stel ik me nog even voor hoe we morgen samen je eerste kaarsje zouden uitblazen, hoe je vingertjes in de taart zouden verdwijnen, hoe je met glimmende oogjes naar de slingers zou kijken en je cadeautjes zou uitpakken. Ik zie je lachen, terwijl wij vol verwondering toekijken. En al blijft dat beeld alleen in mijn gedachten, toch vier ik jou. Morgen, mijn meisje, vieren we jouw eerste ver-jaardag in liefde, in herinnering, in de stilte die oh zo hard brult.

Lieve Fleurtje, mijn meisje, je papa houdt zoveel van je. Ik wil vast blijven houden aan die gedachten. Morgen ben je jarig. Morgen zou je één jaar worden. In mijn verbeelding ben je het mooiste, liefste, stoerste en meest spontane meisje dat ik ken. Je bent en blijft mijn wereld. Terwijl je hier niet bent, ben je toch zo levend.

Ik zie je en ik voel je.
Ik hoor je en ik kroel je.
Je leeft in mij. Daar ben je vrij.
Daar mag je onbezorgd mijn kindje zijn.