Hike met me mee

Uit ons dagboek in Zuid-Afrika: thuis bij mij

Dag 16: Bergville

Toen we vanochtend wakker werden, zetten we als eerste onze Fleure-playlist op en keken we naar de foto’s in het fotoboekje dat we hadden meegenomen. De tranen komen dan vanzelf, maar het lucht vaak ook op om juist even de emoties eruit te laten.

Toen we ietsje later aan het hiken waren, moest ik terugdenken aan het liedje van Stephanie Rainey: Please Don’t Go, dat we ook hadden geluisterd. Dit nummer is prachtig en emotioneel en heeft meerdere zinnen die me enorm raken, maar vandaag was dat vooral de zin: You’ve got a home inside my soul.

Door die zin dacht ik tijdens de hike ook terug aan het gedicht dat mijn moeder me had gestuurd toen we op 7 november de as van Fleure ophaalden:

Lieve Fleure,
Ik begraaf jou in mij, dan kan ik met je praten en antwoord geven.
Je blijft leven in mijn leven.
Hier, neem mijn ogen en kijk met mij. Neem mijn voeten en loop met mij.
We gaan naar huis nu, wij allebei.
Jij bent veilig bij mij.

Het is een prachtig gedicht, en het past ook bij You’ve got a home inside my soul. Tijdens de hike dacht ik vooral aan deze twee zinnen: Hier, neem mijn ogen en kijk met mij. Neem mijn voeten en loop met mij.

Zoals ik Fleure bij leven de wereld spreekwoordelijk door mijn ogen had willen laten zien, zo hoop ik nu dat ze letterlijk door mijn ogen kan kijken en met me meeloopt. Zeker tijdens de hike die we vanochtend hebben gemaakt, want het uitzicht was zo mooi. De gedachte dat ze vandaag door mijn ogen met me meekeek, deed me dit keer echt van het uitzicht genieten in tegenstelling tot bij de Three Rondavels.

Mijn lieve meisje, ik had je zo graag willen laten zien hoe mooi de wereld kan zijn!

Lees hier de overige verhalen uit ons dagboek: Dagboek Verhalen Zuid-Afrika