Zuid-Afrika

Op rouwreis naar Zuid-Afrika

Twee maanden na het overlijden van Fleure zijn we samen naar Zuid-Afrika gereisd.
We wilden weg van de stilte thuis.
Ik was liever verdrietig in de zon dan in de regen.

Maar we gingen niet om te vluchten.
We gingen om te voelen.
Om samen te rouwen.
Om in beweging te komen, door te wandelen.
Vrij te zijn in de natuur, met onze emoties.

Al beseften we dat pas tijdens de safari’s,
waar we urenlang opgesloten zaten in een auto.
Wij waren het opgesloten dier,
terwijl de dieren vrij rondliepen.

De brullende stilte zit in onze bagage

Maar toen we eenmaal de vrijheid vonden, tijdens de vele hikes,
hebben we geschreeuwd van bergen, gehuild op rotsen,
gewandeld door diepe dalen,
ons verwonderd over een plotselinge regenboog,
gestaard naar fladderende vlinders.

We renden en stonden stil.
We stampten van woede, huilden van gemis, hielden elkaar vast.
We kwamen soms amper vooruit,
maar elke stap buiten in de natuur voelde als een overwinning.

Reisdagboek van een papa en mama in rouw

’s Avonds, na zo’n dag vol voelen, bleef het vaak stil.
Maar ergens in die stilte begon ik te schrijven.
Elke dag een kort verslag van wat we hadden meegemaakt.

Wat begon als een manier om familie en vrienden op de hoogte te houden,
groeide uit tot een kostbare herinnering.
Een dagboek van een papa en mama in rouw.

Ik merkte dat het schrijven me goed deed.
Dat het me hielp om dichter bij mijn gevoel te komen.
Te voelen wat ik anders misschien had weggestopt.

Fleure reisde mee

Daar, in Zuid-Afrika, ontstond het idee voor Brullende Stilte.

Fleure haar knuffeltje Lyo was de hele reis bij ons.
Op onze eerste safaridag zagen we twaalf leeuwen.
Toeval, misschien. Maar we voelden haar daar.

Fleure reisde met ons mee.
In symbolen, in stilte, in elke stap
maar bovenal in ons hart.

En langzaam groeide het besef: ik moet blijven schrijven.
Niet alleen voor mezelf, maar ook voor haar.

Om haar te blijven noemen.
Om de liefde die ik haar niet meer kan geven,
een plek te geven in woorden.
Om uitdrukking te geven aan iets wat groter is dan rouw alleen.

Ik schreef toen niet voor niets:

“De pen is altijd al de poort geweest naar mijn gevoelswereld.
Maar ik heb er te weinig mee gedaan in het verleden. Dit is het juiste moment.
De behoefte om mijn gevoel te laten spreken is nog nooit zo groot geweest.”

Schrijven stelt me immers in staat om met Fleure te praten.
Verbonden te blijven met haar. Het geeft me een warm gevoel van binnen.
En ik heb haar nog zoveel te vertellen.

Reisverhalen

Op deze pagina vind je onze reisverhalen uit Zuid-Afrika.

Verhalen vol gemis, liefde en symboliek.

Voor Fleure. Voor onszelf.
En voor wie het misschien ooit nodig heeft.