Ik voelde precies het zelfde na het overlijden van mijn man Rudie. 25 juli is dat alweer 23 jaar geleden. Ook dat ongemakkelijke van mensen die je voor bij komen. Je niet durven aankijken. Niks zeggen. Of zelfs tegen je zeggen na een half jaar ,moet je daar nu nog om huilen? Wat is een half jaar. Op sommige momenten heb ik het soms nog te kwaad. Bijv dat we 4 kleindochters hebben gekregen , waar we niet samen van kunnen genieten. Hij heeft ze nooit gezien. Wat jullie mee maken is toch het ergste wat je kan overkomen. Je eigen vlees en bloed verliezen. Maar ik vindt het geweldig hoe jullie en de familie hier mee om gaan. Fleure hoort er nog helemaal bij. Lieve Eric bedankt voor je geweldige verhalen. Je schrijft er prachtig over. Heel veel liefs van José de Vries.
Ja dat is lastig he, het gevoel dat mensen je bewust ontwijken. Het is cliché, maar als je het niet zelf hebt meegemaakt (wat hopelijk voor de meeste mensen geldt), dan is het heel lastig in te beelden, wat rouwen om je meest naaste geliefden echt met je doet. Één klein moment kan je raken of van slag maken. Het is ook intens verdrietig dat jij en Rudie niet samen opa en oma kunnen zijn van jullie 4 kleindochters. Al die momenten die niet samen worden beleefd doen gewoon elke keer weer pijn. Ik denk, als je beseft dat rouw = liefde, dan weet je dat het na een half jaar niet zomaar voorbij is. Want de liefde blijft altijd. Hij kan veranderen van vorm en daarmee doet de rouw dat ook. Maar zolang je Rudie in je hart draagt, draag je ook de rouw altijd met je mee.
Lieve Eric en Marit.
Wat kan jij dit geweldig omschrijven Eric.
Ik voelde precies het zelfde na het overlijden van mijn man Rudie. 25 juli is dat alweer 23 jaar geleden. Ook dat ongemakkelijke van mensen die je voor bij komen. Je niet durven aankijken. Niks zeggen. Of zelfs tegen je zeggen na een half jaar ,moet je daar nu nog om huilen? Wat is een half jaar. Op sommige momenten heb ik het soms nog te kwaad. Bijv dat we 4 kleindochters hebben gekregen , waar we niet samen van kunnen genieten. Hij heeft ze nooit gezien. Wat jullie mee maken is toch het ergste wat je kan overkomen. Je eigen vlees en bloed verliezen. Maar ik vindt het geweldig hoe jullie en de familie hier mee om gaan. Fleure hoort er nog helemaal bij. Lieve Eric bedankt voor je geweldige verhalen. Je schrijft er prachtig over. Heel veel liefs van José de Vries.
Dankjewel José,
Ja dat is lastig he, het gevoel dat mensen je bewust ontwijken. Het is cliché, maar als je het niet zelf hebt meegemaakt (wat hopelijk voor de meeste mensen geldt), dan is het heel lastig in te beelden, wat rouwen om je meest naaste geliefden echt met je doet. Één klein moment kan je raken of van slag maken. Het is ook intens verdrietig dat jij en Rudie niet samen opa en oma kunnen zijn van jullie 4 kleindochters. Al die momenten die niet samen worden beleefd doen gewoon elke keer weer pijn. Ik denk, als je beseft dat rouw = liefde, dan weet je dat het na een half jaar niet zomaar voorbij is. Want de liefde blijft altijd. Hij kan veranderen van vorm en daarmee doet de rouw dat ook. Maar zolang je Rudie in je hart draagt, draag je ook de rouw altijd met je mee.