Over Brullende Stilte

De Brul die nooit klonk

Op 29 september 2024 om 02.36 is het eindelijk zover: onze dochter, die we Fleure noemen, wordt geboren. We hebben lang op haar gewacht.

Maar ze blijft stil. Er komt geen gehuil.

Ik verstijf. Ik houd haar handje vast. Koud. Slap.

De artsen proberen haar leven te redden, maar ze krijgt nooit een eerlijke kans.

Een uur na haar geboorte overlijdt ons lieve, stoere, dappere meisje in onze armen.

Ik ben eindelijk papa, maar ik sta met lege armen.

Waar Brullende Stilte begon

Twee maanden later gaan mijn vriendin en ik op reis naar Zuid-Afrika.

Weg uit de Brullende Stilte in huis. Samen de rouw aangaan. Ervaren wat het verlies van Fleure met ons doet. Wat we nodig hebben voor onszelf en elkaar.

We besluiten om een Polar Steps bij te houden van onze reis.
Elke dag schrijf ik een kort verslag.

Hoe langer we onderweg zijn, hoe vaker ik hoor dat mijn verhalen mensen raken.

Ik merk dat ik schrijven zelf ook fijn vind.

Het helpt me dichter bij mijn gevoel te komen.

Te voelen wat er echt in me omgaat.

Ik schrijf zoals het in me opkomt.

Ik schrijf als papa van Fleure.

Vanuit mijn hart. Vanuit mijn liefde voor haar.

Mijn prachtige bloem die niet mocht bloeien.

Tijdens onze reis ontstaat het idee voor Brullende Stilte.

Ik wil gaan schrijven als rouwverwerking.

De Bloem en de Leeuw

We noemden Fleure al vóór haar geboorte Lyo van leeuw.

Het was haar koosnaampje toen we nog niet wisten of we een jongen of meisje zouden krijgen.

We hebben daarom ook een Leeuwenknuffeltje voor Fleure gekocht.

Haar eerste knuffeltje, waar haar papa nu graag mee slaapt.

Samen met Lyo zijn we naar Zuid-Afrika gegaan.

Op onze eerste echte safaridag spotten we een groep van 12 Leeuwen.

We willen graag geloven dat Fleure daar een handje in heeft gehad.

De Brullende Stilte

De Leeuwen die we zien liggen daar in alle rust.

Maar de leeuw die dit schrijft die brult.

Omdat de eerste brul van mijn welpje nooit klonk, voel ik de Brullende Stilte die ze achterliet.

Het is de liefde die ik als vader voel, maar niet aan haar kwijt kan, behalve in het spoor dat mijn woorden voor haar achterlaten.

Stel je voor: je bent op Safari en spot deze leeuw.

Je ziet de pijn in zijn ogen, het verdriet op zijn gezicht.

Maar je weet niet wat er speelt, omdat jij het welpje niet ziet dat hij nooit niet ziet.

Het is de rouw die brult in stiltes die niemand ziet, maar die ik overal voel.

#brullendestilte #papainrouw #babysterfte #schrijvenalsrouwverwerking #verliesvaneenkind #onzichtbaarvaderschap #verhalenoverrouw #liefdevooraltijd #gemis #rouwmagzichtbaarzijn #lyo